10 సంవత్సరాల భయంకర జీవితం

నేను ఒక భయంకరమైన ప్రదేశంలో భయపడుతూ 10 సంవత్సరాలు ఉండాల్సి వచ్చింది. దానివల్ల రసాలు అనగానే మామిడి రసం మరియు కర్భూజ రసం మాత్రమే గుర్తుకు వచ్చే నాకు మొదటిసారిగా భయానక రసం అనేది ఒకటి ఉంటుందనీ అదంటే నేను భయపడుతాను అని తెల్సివచ్చింది. ఐన సరే పది సంవత్సరాలు ఆ భయంకరమైన గదుల్లోనే గడపాల్సి వచ్చింది. అక్కడినుండి నేను బయటపడి ఇప్పటికీ 11 సంవత్సరాలు గడిచిన ఎప్పుడైనా ఆ విషయం గుర్తుకు వస్తే వెన్నులో వణుకు పుడుతుంది ఆ పైన నవ్వుకూడా వస్తుంది. ఇంతకీ అదేంటో తెల్సుకోవాలి అనుకుంటే మీ కళ్ళను ఈ అక్షరాల వెంట అలాగే పరిగెత్తించండి.

స్కూల్, పాఠశాల, బడి పేరు ఏది అయితేనేం అదంటే నాకు భయం. కుక్కల కంటే కూడా ఎక్కువ భయం. మా ఊరి నుండి 3 వ తరగతికి పక్కవూరికి వెళ్లాల్సి వచ్చింది మొదటిసారిగా. అప్పుడు నాకు 3+4=7 సంవత్సరాలు ఉంటాయి. ప్రధానోపాధ్యాయుడు నీకు వచ్చిన పద్యాలు చెప్తేనే అడ్మిషన్ ఇస్తా అనడంతో నాకు తెల్సిన 6 పద్యాలు అర్ధం తెలీకపోయిన గడగడా పంతులు మంత్రాలు చదివినట్టు చదివేశా. అవి కూడా ఎలా వచ్చాయి అంటే "వొళ్ళంతా వాతలు వచ్చేలా తన్నులు తింటావా లేదా పద్యాలు బట్టీ పడతావా" అని సున్నితంగా బతిమిలాడే ఒక మాష్టారి గారి చలవ వల్ల. 

మొదటి పీరియడ్లోనే జైల్లో ఖైదీలను పలకరించడానికి లాఠీ ఊపుకుంటూ వచ్చిన జైలర్ లా వచ్చాడు మా సారువాడు. వచ్చి రాగానే "మామిడి చెట్టుకు చింతకాయలు ఎందుకు కాయవు" లాంటి ప్రశ్న ఏదో వేసి అందరినీ ఎప్పుడెప్పుడు కొడదామా అని ఉత్కంఠగా ఎదురు చూస్తున్నాడు. ఆ ఉత్కంఠ స్థాయి ఎలా ఉంది అంటే నేను ఇవ్వాల్లే కొత్తగా వచ్చిన స్టూడెంట్ని అని చెప్పెలోపలే ఆ బెత్తమ్ నన్ను ముద్దాడడం జరిగిపోయింది. మా నాన్నను నాన్న అని పిలవడానికే భయపడే నేను ఆ స్కూల్లో చదవడం నా వల్లకాదు అని చెప్పలేకపోయాను.

హోమ్‌వర్క్ చెయ్యకపోతే కోతికి కొబ్బరిచిప్ప దొరికినట్టు సంబరపడే మాస్టర్ ల మధ్య నేను అడకత్తెరలో పోక చెక్క మాదిరిగా నలిగిపోతున్నాను. ఆ స్కూల్ లో నా పరిస్థితి కాస్త దినదినగండం నూరేళ్ళ ఆయుష్షులా తయారయ్యింది. అలా మూడు దెబ్బలు ఆరు చీవాట్లతో ఎంతో ఉల్లాసంగా రోజులు గడుపుతున్న నాకు ఒక రోజు ఒక పిడుగు లాంటి వార్త తెలిసింది. అదే పిల్లల్ని ఉపాద్యాయులు సరిగ్గా కొడుతున్నారా లేదా అన్న విషయం మీద చర్చించి సరిగ్గా కొట్టడం లేదు అని మిక్కిలి బాధపడి స్వయంగా ప్రధానోపాధ్యాయుడు రంగంలోకి దిగాడు మమ్మల్ని కొట్టడానికి. కొట్టాలంటే కారణం కావాలి కాబట్టి ఏ కారణం చెప్తే ఎక్కువమంది దెబ్బలు తినడానికి అర్హులు అవుతారో ఆ విషయమే వచ్చి అడిగాడు మమ్మల్ని "హోమ్‌వర్క్ సరిగ్గా చెయ్యని వాళ్ళు లేచి నిలబడండి" అని.

హోమ్‌వర్క్ చెయ్యకపోవడం నా జన్మ హక్కు అని బలంగా నమ్మి దాన్ని మనసా వాచా కర్మణా పాటించే నేను అందరికన్నా ముందుగా లేచి నించున్నాను. నాలాగే ఇంకొంతమంది కూడా నిల్చున్నారు. ఒక్కొక్కరి దగ్గరికి వెళ్ళి ఒక క్రమపధ్ధతిలో బడితే పూజా చేసుకుంటూ నా దగ్గరికి వచ్చాడు. నన్ను చూడగానే ఆయనకు ఉన్న రెండే రెండు కళ్ళను అగ్ని గోళాళ్ల మార్చి ఎప్పుడు హోమ్‌వర్క్ చెయ్యకపొయె నా గొప్పతనాన్ని కాసేపు వర్ణింఛి నాకు మ్రుష్టాన్నభోజనమ్ పెట్టి తన కడుపు నిండిపోవడం వల్ల తేన్చుకుంటూ వెళ్లాడు ప్రధానోపాధ్యాయుడు.

అలా 4 సంవత్సరాలు ఎంతో ఉల్లాసంగా ఉత్సాహంగా గడిపిన నేను మా ఫ్యామిలీ మొత్తం వేరే ఊరు వెళ్ళడం వల్ల వేరే ఊళ్ళో ఉన్న స్కూల్ కి మారాల్సి వచ్చింది. ఆ ఊళ్ళో మా స్కూల్ కి మా ఇల్లుకి కనీసం 2 కిలోమీటర్ ల దూరం ఉండేది. ఇటుకలు లాంటి పుస్తకాలని గోనెసంచీ వంటి బాగ్ లో వేసుకుని రైల్వే కూలీ బస్తాలు మోసినట్టు మోసుకుంటూ నడుచుకుంటూ వెళ్ళేవాణ్ణి. ఈ స్కూల్ లో కూడా హోమ్‌వర్క్ చెయ్యని వాళ్ళచేత ఎప్పుడెప్పుడు కాజాలు తినిపిద్ధామా అని చూసే టీచర్ లనే చూశాను. హోమ్‌వర్క్ రాయని వాళ్ళను వాళ్ళు పిలవడం నేను గర్వంగా వెళ్ళడం బాధగా రావడం నిత్యకృత్యం అయ్యింది. 

ఇలా ఐతే మాట వినడం లేదు అని టీచర్ మా నాన్నని పిలిచి నా గొప్పతనాన్ని వర్ణింఛి చెప్పాడు. నా గొప్పతనాన్ని వర్ణిస్తున్నప్పుడు వాళ్ల  అభిమానం చూసి నా కళ్ళలో నీళ్లు తిరిగాయి మా నాన్నకి కళ్ళు తిరిగాయి. ఇంటికి వెళ్ళాక ఇంకొక్క సారి కడుపు నిండా భోజనం చేయించాడు మా నాన్న. ఐన సరే ఎవరి గురించో నేను మారితే బాగోదు అని అలాగే రోజులు గడిపేస్తున్న. 

ఇన్ని సంతోషకరమైన పరిస్థితుల మద్య దెబ్బలు తినుకుంటూ మద్య మద్యలో భోజనం (లంచ్ పీరియడ్ లో లంచ్) చేసుకుంటూ బతికేస్తున్నా. అలా  స్కూల్ బెల్ వింటే చాలు గుండె నొప్పి రావడం మొదలయ్యింది. ఎందుకంటే స్కూల్ లో పీరియడ్ చేంజ్ అవుతుంది అంటే నన్ను కొట్టే టీచర్ చేంజ్ అవుతున్నాడు అని అర్ధం. ఆ విధంగా స్కూల్ అంటే ఇప్పటికీ భయపడుతుంటాను.


తెలుగు టైపింగ్లో ఇబ్బందులని అర్ధం చేసుకుంటూ నా తప్పులని మన్నిస్తారని ఆశిస్తూ....


ఉపేందర్