ఆ రోజు ఆఫీస్ లో పని కాస్త ఎక్కువగానే ఉంది. ఎప్పుడు లేనిది ఆ రోజు పని ఎక్కువగా ఉండేసరికి కాస్తంగా చిరాకుగా పని చేసుకుంటున్నాను. ఎందుకో ఆ రోజు ఎప్పుడూ ఉన్నంత హుషారుగా లేను. కొంచం బద్దకం, కొంచం అసహనం, ఎవరిమీదో ఎందుకో తెలీని కోపం ఇలా ఒక రోజునీ చెడకొట్టుకోవడానికి కావాల్సిన లక్షణాలన్నీ ఉన్నాయి. ఏదైన రొటీన్ అయిపోతే ఇలాగే ఉంటుంది ఏమో! చీ ఏదవ కూలీ బతుకు!!! ఎప్పుడూ ఆఫీస్ కి రావడం, పని చెయ్యడం, ఇంటికెళ్లి పడుకోవడం తప్ప ఇంకా ఏ పని లేకుండా పోతుంది అని నన్నూ, మా మ్యానేజర్ ని, మహారాష్ట్ర ముఖ్యమంత్రిని, బరాక్ ఒబామా ని కసితీరా తిట్టుకుంటూ పని చేసుకుంటున్నాను. ఎవరిమీద కోపం చూపించాలో తెలికపోతే ఇలా భూమ్మీద ఉండే పెద్దమనుషులను తిట్టాలి ఒకానొక బలహీన క్షణంలో నాకు నేనే నిర్ణయించుకున్నాను.
ఇంతలో ఎవరిదో ఫోన్ మోగడం వినిపించి ఎవడు వాడు ఫోన్ సైలెంట్ లో పెట్టకుండా అందరినీ డిస్టర్బ్ చేస్తున్నాడు అనుకుని పనిలో నిమగ్నమయ్యాను. కాని వాడెంతకీ ఫోన్ ఎత్తకపోవడంతో ఎక్కడో మీటింగ్‌లో ఉండి ఉంటాడు ఎంత ముఖ్యమైన ఫోన్ వచ్చిందో అని కాసేపు బాధ పడ్డాను. కళ్ళలో నుండి రెండు మూడు చుక్కల నీళ్ళు కూడా వచ్చాయి.
అయిన అలాంటి పాటనీ రింగ్టోన్గా పెట్టుకుంటాడా ఎవడైనా?
అసలు ఆ పాట ఏంటి అలా ఉంది?
అలాంటి పాటని సినిమా లో పెట్టినందుకూ దర్శకుడిని, ఒప్పుకున్నందుకు నిర్మాతని కాల్చి పడెయ్యాలి. ఈ మధ్యన బొత్తిగా చెడిపోయింది సినిమా.
విలువలతో కూడిన సినిమా లే రావడం లేదు (విలువలతో కూడిన సినిమా అని ఎక్కడో విన్నాను. అందుకని బాగుంది అని అలాగే ఇక్కడ వాడాను కానీ దాని అర్ధం ఏంటో నాకైతే తెలీదు). ఎప్పుడు చూసిన ద్వందార్ధ మాటలు పాటలు.
సెన్సర్ బోర్డ్ ఏం చేస్తుంది?
ఇలాంటివి చాలా అలోచించాను. వీలైతే అన్ని బాగు చెయ్యాలి అని అనుకున్నాను. ఇంతలో మా ఆవిడ ఎప్పటినుండో మిక్సీ పాడైపోయింది బాగు చేయించు అని అడగడం గుర్తొచ్చింది. మా ఆవిడ నా గురించి ఏం అనుకుంటుంది? నాకేం పని పాట లేదు అనుకుంటుందా? తనలాగ నేనేమైన ఖాళీగా ఉన్నాను అనుకుంటుందా? ఒక్కసారి బయటికొచ్చి నాలాగా జాబ్ చేసి చూస్తే తెలుస్తుంది నేను ఎంత కష్టపడుతున్నానో. మా మ్యానేజర్ లాగా, వాళ్లింట్లో కుక్క చేసిన పాడు పనికి వచ్చిన కోపాన్ని కూడా ఆఫీస్ లో నాలాంటి వాళ్ల మీద చూపించినట్టు నేను కూడా అన్ని కోపాలను నా భార్య మీద చూపిస్తే కానీ తెలిసి రాదు! అని లోకకళ్యాణం కోసం ఆలోచిస్తుండగా మళ్లీ అదే పాట వినిపించి ఇంకా చిరాకు పెట్టింది.
ఎవడ్రా వాడు ఎంతో ఏకాగ్రతతో పని చేసుకుంటుంటే దిక్కుమాలినా రింగ్టోన్ పెట్టి డిస్ట్రబ్ చేస్తున్నాడు అని కొంచం కోపంగా అరిచాను. కానీ నా అరుపులని ఎవ్వడు పట్టించుకున్నట్టుగా కనిపించలేదు. ఎందుకంటే ఇక్కడ ఎవడికి తెలుగు రాదు. అది కూడా ఒకందుకు మంచిదేలే తెలుగులో ఎంత తిట్టిన ఎవడికి అర్ధం కాదు అనుకున్నాను. కానీ అందరు నావైపున పెళ్లిలో తాళిబొట్టు దొంగిలించిన దొంగని నేనే అన్నట్టుగా క్రూరంగా చూసేసరికి భయమేసి ఏమైంది అని ఇంగ్లీష్ లో అడిగాను. దానికి వాడు మొగుతున్న ఫోన్ నీదేరా శుంఠ అనడంతో హీహీహి సారీ అని చెప్పి 180 కిలోమీటర్ పర్ సెకన్ వేగంతో బయటికి పరిగెత్తాను. బయటికి వెళ్ళిన తర్వాతా మళ్లీ అంతకన్నా వేగంగా లోపలికి వచ్చి నా ఫోన్ తీసుకుని మళ్లీ బయటికి పరిగెత్తాను.
ఏంటో ఇవ్వాళ్ళ అన్ని ఇలాగే జరుగుతున్నాయి. నా జాతకాన్ని ఎవరైన సిద్దాంతికి చూపించాలి ఏవైనా శాంతి పూజలు చేస్తే కానీ మనసు మనసులో ఉండేట్టు లేదు. ఇవ్వాల్ల పొద్దున నా మొహం అద్దంలో చూసుకున్నప్పుడే అనుకున్న ఇలాంటిది ఏదో జరుగుతుంది అని. ఇంట్లో నుండి అద్దం తీసి బయట పడేయ్యాలి. లేదంటే లేవగానే ఎదురుగా అడ్డం లేకుండా చూసుకోవాలి. అసలే పని ఎక్కువగా ఉంది మరియు మూడ్ బాగాలేదు. ఆఫీస్ సెలవు పెట్టిన బావుండేది అనుకుంటూ పొద్దున నుండి ఇప్పటికీ జరిగిన ప్రతి పనిని మరొక్క సారి తిట్టుకుని అసలు ఎవరు ఇంతకీ ఫోన్ చేసింది అని ఫోన్ వైపు చూశాను. హోమ్ మినిస్టర్ (నా భార్య) నుండి వచ్చింది ఆ కాల్.
ఎందుకు చేసిందబ్బా?
నేనెప్పుడో పెళ్ళైన కొత్తలో ఆఫీస్ నుండి వచ్చేటప్పుడు ఒక చీర తీసుకురమ్మంటే తీసుకురాలేదు అనే విషయం ఇప్పుడు గుర్తొచ్చి తిట్టడానికి ఫోన్ చేసిందేమో?
సరే నిండా మునిగాక చలి ఎందుకు. ఇవ్వాల్ల ఎలాగూ నా జాతకం బాగాలేదు మహా అయితే ఇంకొక నాలుగు మాటలు పడాల్సి వస్తుంది. సొంత పెళ్లామే కదా ఏం పరవాలేదు అనుకుని ఫోన్ చేశాను.
హెల్లొ హెల్లొ అని ఎంతసేపు అన్న ఎవ్వరూ మాట్లాడకపొయేసరికి ఎందుకో భయమేసింది.
హెల్లొ హెల్లొ హెల్లొ.... ఉన్నావా? ఏమైంది??/???
------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------
ఒక్క నిమిషం మాట్లాడిన తర్వాత నాకెందుకో ఇంటికి వెళ్ళాలి అనిపించింది. నుదుటి మీద చెమటలు తుడుచుకున్నాను. కొంచెం గాబరాగా ఉంది. ఎప్పుడెప్పుడు ఆఫీస్ నుండి వెళ్లిపోవాల అని ఉంది.
మా మ్యానేజర్ ని ఇప్పుడు అనుమతి అడిగితే ఇస్తాడా? లేదా నాలుగు సంవత్సరాల తర్వాత వచ్చే ప్రాజెక్ట్ డెలివరబల్ కూడా ఇప్పుడే చేసి వెళ్ళమంటాడా? అడిగితే ఖచ్చితంగా ఇవ్వడు. అందుకే అతన్ని మ్యానేజర్ అంటారు. చెప్పకుండా వెళ్ళిపోయడం ఉత్తమం. ఏదైతే అది అవుతుంది. అయిన ఇంకా రెండు గంటల్లో ఎలాగైనా ఆఫీస్ ఐపోతుంది. అప్పుడే వెళ్లాల? ఏం చెయ్యాలి అని కాసేపు ఆలోచించి అర్జెంట్ గా కడుపు నొప్పి తెచ్చుకుని ఇంటికి వెళ్ళాలని నిర్ణయించుకున్నాను. ప్రసవ వేధన అనుభవించినట్టు కాసేపు నాటకం ఆడినా తర్వాత ఇంటికి వెళ్ళమని పర్మిషన్ రావడంతో, కడుపు నొప్పి అని నాటకం ఆడుతున్న విషయం కూడా మర్చిపోయి 250 కిలోమీటర్ ల వేగంతో పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్ళాను.
ఇంటికి వెళ్లేసరికి 30 నిమిషాలు అయ్యింది. అంతసేపు ఉత్కంఠతో ఉక్కిరిబిక్కిరి అయ్యాను. వెళ్ళగానే సరాసరి బూట్లు కూడా తియ్యకుండా సరాసరి లోపలికి వెళ్ళిపోయాను. అక్కడే చిన్న చిన్న కార్లను ఏకాగ్రతతో నడుపుతూ ఉన్నాడు. ఆక్సిడెంట్ అవుతుందో లేదో అనే టెన్షన్ లో ఉన్నాడు.....
ఎవరో కాదు నా కొడుకు... పదిహేను నెలల వయసున్న నా కొడుకు. నన్ను చూసి పరిగెత్తుకుంటూ "నాన్నా" "నాన్న" అనుకుంటూ వచ్చాడు దగ్గరికి. అవును నన్ను మొదటి సారిగా నాన్న అని పిలిచాడు. (ఇదే విషయం అప్పుడు ఫోన్ చేసి చెప్పింది నా భార్య.)
ఆఫీస్, జీతం, సినిమా, డబ్బులు, తినడం, పడుకోవడం ఇది మాత్రమే కాకుండా చాలా రోజుల తర్వాత (సంవత్సరాల) అసలైన ఆనందాన్ని అనుభవించాను. ఎంత అద్భుతమైన రోజు. పొద్దున నుండి పడిన శ్రమ అంత ఒకే ఒక్క క్షణంలో పోయింది. మళ్లీ కొన్ని నెలలకి సరిపడా కొత్త ఉత్సాహం వచ్చింది. ఈ అనుభూతి ముందు ఏధైనా దిగదుడుపే.
నా కొడుక్కి మిలింద్ అని పేరుపెట్టినందుకు ఏమో తేనె పలుకుల లాగా తియ్యగా పలుకుతున్నాడు. అవును మిలింద్ అంటే తేనెటీగే.
